Σάββατο 25 Μαρτίου 2017

Επετειακόν

  Κι αυτή η χώρα, βρε σεις, μέλι έχει και τη θέλουν όλοι;
  Να έρχονται από την μακρινή Περσία για να την κατακτήσουν, από τα βάθη της Ανατολής, από τον Βορρά της Ευρώπης, από τα κοντινά Βαλκάνια κι από τη διπλανή Ιταλία.   Να θέλουν να την κουμαντάρουν  Αμερικανοί και Ρώσοι κι εμείς να παραπαίουμε από επανάσταση σε επανάσταση κι από σωτήρα σε σωτήρα.
  Κι έρχομαι και σκέφτομαι και λυπάμαι εκείνη την καϋμένη την Ελβετία. Μόνη κι έρημη να μη τη θέλει κανείς, να μη την πλησιάζει κανείς. Ψυχολογικό μπούλιγκ λέγεται αυτό.
  Και να ΄χει τόσες ομορφιές, βουνά και λίμνες και λεφτά. Όμως εκεί.....απρόσιτη κι ανέραστη.
  Κι εδώ να σφάζονται παλικάρια στην ποδιά μας. Είναι η γεωγραφική μας θέση λέει ο ένας, είναι ο ορυκτός μας πλούτος λέει ο άλλος, είναι η ομορφιά κι η μαγκιά μας λέει ο τρίτος, είναι οι ανίκανες διοικήσεις μας λέει τέταρτος.
  Όχι βρε, είναι που βολευόμαστε κι όταν μας τη βαράει επαναστατούμε. Είναι που μπορεί να βρίζουμε όλη μέρα την πατρίδα μας αλλά αν κάποιος άλλος πει κουβέντα....ουαί κι αλίμονο. Είναι που αγόμεθα και φερόμεθα απ΄ όποιον μιλήσει στο φιλότιμό μας.
  Είναι που πατρίδα μας είναι  " οι κάμποι και τ' άσπαρτα ψηλά βουνά....και κάθε νησάκι της....κάθε θάλασσα και κάθε στεριά".¨

(η σημαία του Ναύαρχου Ανδρέα Μιαούλη)

Πέμπτη 23 Μαρτίου 2017

Η παρεξηγημένη διάβαση

 Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τις διαβάσεις και την εκπαίδευσή μας πάνω στη χρήση τους.
   Όταν όμως μιλάμε για εκπαίδευση δεν μιλάμε μόνο για εκπαίδευση των οδηγών αλλά και των πεζών.
   Ως πεζοί, ναι, διεκδικούμε το δικαίωμα που μας δίνει ο ΚΟΚ να πατάμε το ποδαράκι μας στη διάβαση και. ω του θαύματος, ο Έλλην οδηγός να φρενάρει και ευγενικά να μας αφήνει να τη διασχίσουμε.
  Το μυστικό για να πάει καλά και η υπόλοιπη μέρα μας  είναι να χαμογελάσουμε με ταυτόχρονη ελαφριά κλίση του κεφαλιού μας προς τον συμμορφωμένο προς τον κώδικα οδηγό, κάτι που είναι σίγουρο πως θα κάνει κι αυτός, ακόμη κι αν λίγο πριν είχε σιχτιρίσει για την ξαφνική διακοπή της πορείας του.
  Όμως εδώ μπαίνει ένα σοβαρό θέμα. Τι γίνεται με τον πεζό (και δεν είναι ένας αλλά πολλοί) που με όλη την φασαρία που γίνεται για τους οδηγούς που δεν σταματούν στις διαβάσεις, νομίζει πως όπου υπάρχει διαγράμμιση στην άσφαλτο μπορεί αμέριμνος να τη διασχίσει ακόμη κι αν υπάρχει φανάρι κόκκινο για τους πεζούς και πράσινο για τα αυτοκίνητα;
   Αγαπητοί πεζοί, εκτός κι αν έχει αλλάξει κάτι στον ΚΟΚ τα τελευταία τριάντα χρόνια πρέπει να ξέρετε ότι έχουμε δικαίωμα να περάσουμε τη διάβαση και να σταματήσουν τα αυτοκίνητα, όταν δεν υπάρχει φωτεινός σηματοδότης, ειδάλλως ισχύει ό,τι λέει ο φωτεινός σηματοδότης, δεν μπορεί τα αυτοκίνητα να έχουν "πράσινο" και να πρέπει να σταματήσει η κυκλοφορία για να περάσει ο πεζός.
  Επίσης, στην περίπτωση που υπάρχει όργανο της τάξεως, ακολουθούμε τις δικές του οδηγίες και δεν ισχύει ούτε ο φωτεινός σηματοδότης.
  Αυτό το λέω για τον κύριο που χτύπησε, νευριασμένος, με την ομπρέλα του το παράθυρο του αυτοκινήτου μου (ευτυχώς δεν έσπασε) γιατί περνούσα με πράσινο πάνω από διάβαση και για τη δεσποινίδα που χτες το απόγευμα, αγανακτισμένη, μου φώναξε "Ας είναι κόκκινο το φανάρι, ο πεζός περνάει από τη διάβαση όποτε θέλει! Έτσι λέει ο νόμος!"
  Άντε γιατί, όπως πολλά πράγματα σ΄ αυτή τη χώρα, η "διάβαση πεζών" είναι άλλη μία παρεξηγημένη έννοια.

Τρίτη 21 Μαρτίου 2017

Ποίηση

 Ημέρα ποίησης σήμερα.
 Ποίησης, όχι ρίμας.
 Γιατί η ποίηση βρίσκεται παντού γύρω μας, στον ουρανό, στη γη, στη θάλασσα, στα βουνά και στα ποτάμια, στα φυτά και τα ζωντανά πλάσματα, είτε πατούν στο έδαφος είτε πετούν στους ουρανούς.
 H ποίηση βρίσκεται μέσα μας και στην καλή μας διάθεση,
  Στους δικούς μας ανθρώπους, στους φίλους και τους συνεργάτες μας.
  Η ποίηση βρίσκεται στις σκέψεις, τις πράξεις και τα συναισθήματά μας.
   Η ποίηση δεν βρίσκεται στα δίστιχα και τις ομοιοκαταληξίες, βρίσκεται στη διαφορετικότητα και στο ξεχωριστό δίπλα μας, στα καμώματα της φύσης.

 Βρίσκεται και στο τρίτο χρωμόσωμα του 21oυ ζεύγους. Ίσως γι' αυτό σήμερα είναι και παγκόσμια μέρα συνδρόμου Down.

Κυριακή 19 Μαρτίου 2017

Τίποτε



- Τι έχεις;
- Τίποτε.
- Πώς τίποτε; Αφού μου έχεις γυρίσει την πλάτη. Έκανα κάτι;
- Όχι.
- Πώς όχι; Μάλλον έκανα κάτι, χωρίς να το καταλάβω και μου κρατάς μούτρα. Έλα, πες, τι έκανα;
- Τίποτε.
- Δεν μπορεί. Κάτι έχεις εσύ και δεν μου το λες. Ξυνό θα μου το βγάλεις το απόγευμα. Λέγε. Τι φταίει;
- Τίποτε!
- Αποκλείεται! Σε ξέρω καλά εγώ. Δεν υπάρχει τίποτε. Κάτι έχεις και θα μου σπάσεις τα νεύρα μέχρι να το πεις, αν το πεις ποτέ. Τι συμβαίνει;
- Τίποτε!
- Δεν το δέχομαι. Άντε ζητώ συγνώμη, ό,τι κι αν είναι αυτό που είπα ή έκανα.
- Αν είναι δυνατόν!!!!! Δεν μπορεί μια γελάδα ν' αγναντεύει τα βουνά και τη Στρογγούλα αντί να κοιτάει το δρόμο και τ΄αυτοκίνητα;;;;  Τι ΒΟΔΙ Θεέ μου!!!!!

Παρασκευή 17 Μαρτίου 2017

Παρακαλώ σε Σταυραητέ

  Όταν βλέπεις τον βραχώδη όγκο της Στρογγούλας να υψώνεται απειλητικά και ταυτόχρονα προστατευτικά πάνω από την Πράμαντα, τους δυσπρόσιτους Καλαρρύτες και το ακόμη πιο δυσπρόσιτο κι απομονωμένο Συρράκο, που σκέκονται αντικριστά το ένα στ' άλλο με μια μικρή νοητή απόσταση να τα ενώνει, όμως μια βαθιά χαράδρα ανοίγει ανάμεσά τους χωρίζοντάς τα κι απομακρύνοντάς τα, τη  σαν ψεύτικη, ζωγραφισμένη στον βράχο, μα τόσο αληθινή Μονή Κηπίνας, τους εντυπωσιακούς καταρράκτες και τις ακόμη πιο εντυπωσιακές οβίρες, κρυμμένες μέσα σε πυκνά δάση και στενά μονοπάτια, καταλαβαίνεις απόλυτα γιατί ο λαός τραγούδησε : "Τζουμέρκα μου περήφανα, βουνά μου ξακουσμένα".
  Όσες φορές κι αν τα επισκεφτώ μ΄εντυπωσιάζουν με τα άγρια τοπία τους, τα εντυπωσιακά ανεβοκατεβάσματα σε βουνά και ποτάμια, τα ελεύθερα κοπάδια γελαδιών κι αλόγων που καταλαμβάνουν τις πλαγιές για να σου θυμίσουν πως μπορεί εσύ να περνάς με το αυτοκίνητο όμως εδώ κυρίαρχη είναι η φύση.
  Τα Τζουμέρκα είναι ο προορισμός για όποιον θέλει να εξερευνήσει και ν΄ανακαλύψει τα μυστικά των βουνών. Γι' αυτό και φεύγοντας από κει, κατεβαίνοντας τους φιδογυριστούς δρόμους ανάμεσα σε πανύψηλα έλατα, έρχονται από μόνοι τους στο μυαλό οι στίχοι του Κώστα Κρυστάλλη:

                            Παρακαλώ σε Σταυραητέ για χαμηλώσου λίγο
                           και δώσ' μου τις φτερούγες και πάρε με μαζί σου,
                           πάρε με πάνω στα βουνά, τι θα με φάει ο κάμπος!


Δευτέρα 13 Μαρτίου 2017

Κόκκινη κλωστή δεμένη......

........στην ανέμη τυλιγμένη, δώσ' της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν΄αρχινίσει.
  Χτες το πρωί στην κατάμεστη Αίθουσα Ευεργετών του Grand Serai, στα Ιωάννινα, η συγγραφέας παιδικών βιβλίων Μαριλένα Καββαδά, υποδέχτηκε νήπια και παιδάκια Δημοτικού, σε μια διαδραστική αφήγηση παραμυθιού που διοργάνωσε το Διεπιστημονικό Κέντρο Ηπείρου.
  Ταλαντούχα, ευρηματική και παραστατική, η συγγραφέας, με τη συνοδεία μουσικής και ηθοποιών από την καλλιτεχνική-παιδαγωγική ομάδα "Μαγικό κοχύλι", μάγεψε τα παιδιά  και μας απέδειξε πως το παραμύθι είναι βασικό στοιχείο της παιδαγωγικής.


   Και για μας τους ενήλικες ήταν επίσης ένα μαγικό ταξίδι απ΄αυτά που αν τα δεις με "ανοιχτό μυαλό" αλλάζουν την αυστηρή θεώρηση για τον κόσμο και μας δείχνουν πως η χαρά μπορεί να εντοπιστεί στις μικρές καθημερινές μας στιγμές.
   Σας ευχαριστούμε γι΄αυτό το ταξίδι στην αλήθεια των παραμυθιών.

Κυριακή 5 Μαρτίου 2017

D-music Η μουσική είναι παιδεία

  Όταν έχεις έναν καθηγητή μουσικής που έχει το χάρισμα να εμπνέει εφήβους και να κάνει το πιο βαρετό κι αδιάφορο ίσως για τους πολλούς,  μάθημα της μουσικής,  μια ξεχωριστή εμπειρία, τότε είναι σίγουρο ότι θα έχεις την ευκαιρία  να παρακολουθήσεις μια καταπληκτική μουσική παράσταση, μια συναυλία καλύτερα, με αγαπημένα τραγούδια από Rolling stones μέχρι Jimmy Hendrix κι από Adriano Celentano μέχρι Steve Ray Vaughan.





   Τα Δωδωναία Εκπαιδευτήρια κι ο καθηγητής τους Χρήστος Παρλαπάς, μας ενθουσίασαν το Σάββατο το βράδυ στην αίθουσα της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας. Τα παιδιά του σχολείου από την πρώτη Γυμνασίου μέχρι και το Λύκειο ήταν αποκάλυψη με τα ταλέντα τους, το κέφι και την προσπάθεια τους.

  Ο Χρήστος Παρλαπάς είχε ένα δύσκολο έργο, να συνδυάσει μαθητές-μουσικούς που παίζουν χρόνια κάποιο όργανο, με πρωτάρηδες που ήθελαν κι αυτοί να συμμετέχουν στη σκηνή. Διαφορετικά επίπεδα εκπαίδευσης στη μουσική, με ενθουσιασμό πυροδοτημένο  από τον καθηγητή τους, ανέλαβαν από το πρωί να στήσουν και να συνδέσουν ηλεκτρικές κι ακουστικές κιθάρες, πλήκτρα, μπάσα, ντραμς, τύμπανα, μικρόφωνα κι ενισχυτές, να "φτιάξουν" ήχο με τη βοήθεια του ακούραστου τεχνικού της αίθουσας, Γιώργου Ζάρρα και να δώσουν τη δική τους παράσταση λάμποντας από ενθουσιασμό κι εντυπωσιάζοντας με τη σκηνική τους παρουσία και τον "επαγγελματισμό" τους.

  Τα Δωδωναία εκπαιδευτήρια μας δείχνουν, για άλλη μία φορά, ότι η εκπαίδευση πρέπει να είναι ζωντανή, βιωματική, πολιτιστική και οι καθηγητές ν΄αποτελούν κίνητρο για μάθηση.

Σαν Γιάννης




  Θα μπορούσα να πω ότι η είδηση ήρθε σαν κεραυνός. Όμως, στην πραγματικότητα, ήταν  μεν αναμενόμενη αλλά από αυτές που δε θέλεις να πιστέψεις. "Έφυγε" ο Γιάννης. Φίλος κι αγαπημένος μιας πόλης ολόκληρης. Αυθεντικός μπον βιβέρ, χωρίς ηλικία, χαρακτηριστικός τύπος μιας σχεδόν μόνιμα ανέμελης εποχής.
   Αυτό θυμάμαι εγώ από τον Γιάννη, που τον γνώρισα πριν τριάντα ολόκληρα χρόνια, έγινα τακτική πελάτισσα στο Amicci, στο κατάστημα ρούχων που είχε με τον φίλο του τον Loco, εμπιστευόμουν τυφλά το προχωρημένο γούστο του στις γραβάτες, τον είχα πελάτη στο διαφημιστικό γραφείο και τελευταία τον έβλεπα μόνο τα καλοκαίρια στην αγαπημένη του Πάργα και στο ακόμη πιο αγαπημένο του Cape North West, στον Βάλτο. 
  Άλλωστε πάντα μου έδινε την εντύπωση ότι αγαπούσε περισσότερο τα καλοκαίρια. Όχι, δε στενοχωριέμαι που "έφυγε" ο Γιάννης γιατί έζησε μια ζωή γεμάτη και χάρηκε το κάθε της, όχι λεπτό αλλά δευτερόλεπτο, ανάμεσα σε φίλους που ήταν κοντά του μέχρι το τέλος. Αν όλοι ζούμε μια ζωή, ο Γιάννης έζησε και κάτι παραπάνω.  Απλά ήρθε η ώρα του να ξεκουραστεί. Στενοχωριέμαι γιατί μαζί του έφυγε και μια ολόκληρη εποχή για την πόλη.
  Καλό ταξίδι, Γιάννη και συγνώμη που σου γύρισα πίσω εκείνο το ποτό που ήθελες να με κεράσεις πριν τριάντα χρόνια. Δε σε είχα γνωρίσει ακόμη.

Πέμπτη 2 Μαρτίου 2017

Ανοιξιάτικο

  Κι ενώ η αξιολόγηση καλά κρατεί και "κλείνει" σε χρόνο Μόνιμο Ενεστώτα (ναι, δεν υπάρχει αλλά είναι καιρός να εφευρεθεί), κι ενώ τα νέα ΕΦΚΑ έκαναν κάποιους χαρούμενους και κάποιους να τρέχουν και να μη φτάνουν, κι ενώ ένα συγκλονιστικό δυστύχημα βάζει "ταξικά πρόσημα", κι ενώ ένας μανιακός πυροβολεί ταξιτζήδες και μεγάλη εταιρία αλλαντικών διαφημίζει έτοιμα μαγειρεμένα κεφτεδάκια που "απλά τα ζεσταίνεις", κι ενώ η γειτόνισσα χώρα κάνει τις γνωστές τσιριμονιές της κι εμείς "τσιμπάμε", κι ενώ ένας νέος δρόμος μας φέρνει πιο κοντά στην πρωτεύουσα ή φέρνει πιο κοντά την πρωτεύουσα σε μας, η άνοιξη, αμετανόητη, σκάει το πρώτο της μπουμπούκι κι η χελωνίτσα, ανυποψίαστη, βγαίνει από τη χειμερία της νάρκη, λίγο νωρίς είναι η αλήθεια, θέλοντας να μας δείξει ότι σε πείσμα κάθε αγωνίας, κάθε άγχους, κάθε στενοχώριας και κάθε μιζέριας, η ζωή είναι εδώ και συνεχίζει κάνοντας διαρκώς νέες αρχές. Σε χρόνο Μόνιμο Ενεστώτα.

Τετάρτη 1 Μαρτίου 2017

Η Μανάβισσα

  Η κυρά-Λένη είναι μανάβισσα.Είναι η πρώτη καθημερινή καλημέρα.Πάντα ήταν μανάβισσα.Από μικρό παιδάκι στη λαχαναγορά.
  Ξυπνάει κάθε μέρα στις πέντε τα ξημερώματα και πηγαίνει από τους πρώτους εκεί που έρχονται τα πρώτα φορτηγά με τα ζαρζαβατικά και τα φρούτα.Δίνει έναν πήδο κι αναβαίνει πάνω στο φορτηγό,η μόνη γυναίκα,και διαλέγει πρώτη τα καλύτερα.Τα πιο φρέσκα,τα πιο ζουμερά,τα ωραιότερα σχήματα και χρώματα.Γιατί η κυρά-Λένη θέλει να συνεχίσει να λέει για πολλά χρόνια ακόμη την πρώτη καλημέρα της ημέρας με όλη τη γειτονιά.

  Ξέρει ότι έχει ανοίξει εδώ κοντά, σχεδόν δίπλα, ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ.Από κείνα που προσφέρουν τη μαναβική σε όμορφα στοιχισμένα πανέρια,κάτω από ειδικά φωτιστικά που κάνουν τα χρώματα πιο ζωντανά κι έντονα,ανεξάρτητα με τη φρεσκάδα του προϊόντος.Έχουν επίσης και δελεαστικές προσφορές - μήλα Ζαγοράς μόνο 79 λεπτά το κιλό! - και πόντους στην κάρτα.Πώς να το συναγωνιστεί αυτό η κυρά-Λένη που πηγαίνει στις πέντε κάθε πρωί στη λαχαναγορά και δίνοντας έναν πήδο,ανεβαίνει πάνω στα φορτηγά να διαλέξει τα καλύτερα για τους πελάτες της;
  Έχει όμως τον τρόπο της.Ξέρει τον καθέναν με τ' όνομά του.Ξέρει και πώς λένε τα παιδιά τους και πού βρίσκονται.Κι όταν στέλνεις δέμα στο παιδί που σπουδάζει μακριά η κυρά-Λένη σου δίνει -"από μένα"-δυο ευωδιαστά μήλα.
  Κι ας μην έχει όμορφα πανέρια και καλό φωτισμό κι ας έχει εκείνη την παμπάλαια χειροποίητη πινακίδα στο μαγαζί της,όπου ο μάστορας κόλλησε με αυτοκόλλητα γράμματα ολόκληρο το "Ελένη" αλλά μισό το επίθετο γιατί δε χωρούσε. Και τι σημασία έχει το επίθετο; Αφού όλοι στη γειτονιά το μανάβικο το ξέρουμε σαν την πρώτη καλημέρα της ημέρας.