Η δεκαοχτούρα

  Ο μύθος λέει πως ήταν κάποτε μια πολύ όμορφη κοπέλα και άψογη νοικοκυρά αλλά η πεθερά της δεν την ήθελε (οποία πρωτοτυπία) και την έβαζε να κάνει πολλές δουλειές για να κουραστεί και να εγκαταλείψει τον γιο της αλλά εκείνη πάντα τα κατάφερνε, αδιαμαρτύρητα, γιατί αγαπούσε τον άντρα της. Την έβαλε λοιπόν να κάνει 18 καρβέλια ψωμί και το μεσημέρι που γύρισε ο κανακάρης την κατηγόρησε ότι ήταν 19 τα καρβέλια και είχε φάει το ένα γιατί είναι σπάταλη. Ο μαμάκιας την πίστεψε την μανούλα κι η όμορφη τρελάθηκε και φώναζε συνέχεια "δεκαοχτώ. δεκαοχτώ, δεκαοχτώ". Ο Θεός τη λυπήθηκε και την έκανε ένα είδος αγριοπερίστερου, τη δεκαοχτούρα.

  Μια τέτοια λοιπόν, υπόλευκη και όμορφη, με βλέμμα έντονο και λαμπερό, έφτιαξε τη φωλιά της εδώ και πολλές μέρες στο μπαλκόνι μου στο γύρισμα που κάνει το αγιόκλημα λίγο πριν συναντήσει την οροφή της βεράντας. Κάθεται με τις ώρες και κλωσσάει δύο λευκά αυγουλάκια.
  Δεν ενοχλείται ούτε από τις φωνές μας, ούτε όταν τριγυρίζουμε στο μπαλκόνι ή ποτίζουμε ή πλένουμε, ούτε καν όταν η Μπρούνα βγαίνει και γαυγίζει σε απάντηση του γείτονα αρσενικού σκυλάκου. Κάθε φορά όμως που πλησίαζα, προσεχτικά είν΄ η αλήθεια, και ύψωνα το κινητό για να τη φωτογραφίσω, τίναζε με δύναμη τα φτερά της, φώναζε "δεκαοχτώ" και πέταγε στο κάγκελο της απέναντι ταράτσας, για να μη χάσει και την επαφή με τη φωλιά της. Σήμερα την έπιασα εξαπίνης και πρόλαβα να την απαθανατίσω πριν φωνάξει "δεκαοχτώ" και πετάξει απέναντι.

Τύχη, τύχη, είπαν κάποιοι, να την έχεις στο μπαλκόνι σου. Δεν ξέρω αν για μας είναι τύχη για κείνη πάντως είναι σίγουρα τύχη που διάλεξε το αγιόκλημά μας. Δε χαλάσαμε τη φωλιά της, της αφήνουμε ψωμάκι και νερό και υπόσχομαι να μην την ενοχλήσω μέχρι την επόμενη φωτογραφία που θα είναι δυο υπόλευκα κεφαλάκια που ξεπροβάλλουν μέσα από το αγιόκλημα, περιμένοντας τη μαμά τους να τα ταϊσει.

Έλλην Βρυκόλαξ μια νύχτα με πανσέληνο

  Κι είχε ένα φεγγάρι απόψε.....από κείνα τα ολοστρόγγυλα, τα καθάρια, που το χρώμα τους ασημίζει τόσο που λευκαίνει, από κείνα που κρατάν μακριά τα σύννεφα και διώχνουν τη βροχή και που το φως τους φωτίζει απόκοσμα και σε προκαλεί ν΄αναμετρηθείς με τα μεσάνυχτα. Την ώρα που βγαίνουν τα φαντάσματα ή την ώρα που φοβούνται οι βρυκόλακες. Αυτοί ακριβώς οι σκιαγμένοι βρυκόλακες, βγαλμένοι μέσα από γνωστές κι άγνωστες ιστορίες, του Ελληνικού χώρου, καταγεγραμμένοι από ξένους περιηγητές κι Έλληνες γραμματιζούμενους, τοπικούς μύθους που ταξίδεψαν στο χρόνο στόμα με το στόμα,  τραγουδισμένοι σε αγαπημένα δημώδη ποιήματα, παρουσιάστηκαν σήμερα, μια νύχτα με πανσέληνο, στον περιβάλλοντα χώρο του Μουσείου Αργυροτεχνείας, του Πολιτιστικού Ομίλου Τράπεζας Πειραιώς, στην εσωτερική Ακρόπολη του κάστρου των Ιωαννίνων.

  Επιβλητικός ο χώρος και υποβλητική η παράσταση, συνεπήραν τους θεατές που όρθιοι,
 ακολουθώντας τους ηθοποιούς στον χώρο ή καθιστοί σε σκόρπιες κουβέρτες και μαξιλάρια στο φρέσκο χορτάρι, παρακολούθησαν έναν αλλόκοτο θίασο, χωρίς μικρόφωνα, μια και η ακουστική του χώρου είναι εντυπωσιακή, να κινείται, να διηγείται και να τραγουδά τον παράλογο φόβο των ανθρώπων μπροστά σε "ανεξήγητα" φαινόμενα και φανταστικούς βρυκόλακες.

  Εξαιρετική η σύλληψη και η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ντέλλα, υπέροχα κοστούμια, δουλεμένοι ηθοποιοί. 'Ηταν αρκετά για να δώσουν ξεχωριστή διάσταση στην καλοκαιρινή βραδιά.
 

 Ακόμη και το φεγγάρι ζήλεψε.....το "Έλλην Βρυκόλαξ"