.....μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας....

  Θέατρο η ζωή μας. Του παραλόγου βέβαια αλλά πόσο λογικά μπαίνουν όλα στη θέση τους όταν αναζητήσεις τις ισορροπίες μέσα από το θέατρο. Όχι απλά βλέποντας μια παράσταση αλλά συμμετέχοντας.
  Τυχερή που το έζησα. Εμπειρία ζωής το σανίδι, λύτρωση η θεατρική έκφραση, ανέξοδη ψυχανάλυση η ομαδική προσπάθεια. Κάτω από τις σκηνοθετικές οδηγίες του Νίκου Σφαιρόπουλου και με την ερασιτεχνική θεατρική ομάδα "Επί σκηνής" του Δήμου Ζίτσας, μια ομάδα που μετράει εννιά χρόνια ζωής και αντίστοιχες θεατρικές παραστάσεις, ανεβάσαμε την Παρασκευή 21 και το Σάββατο 22 Απριλίου, σ΄ένα κατάμεστο Πνευματικό Κέντρο, τον "Ράφτη κυριών" του Ζωρζ Φεϋντώ. Ανάλαφρη και κεφάτη κωμωδία, μας χάρισε πολύ γέλιο σε όλες τις πρόβες και άφησε κι ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη στο τελευταίο χειροκρότημα.
  Σχολείο το θέατρο και μια μικρή κοινωνία η θεατρική ομάδα, με τους "παλιότερους" να βοηθούν και να προσφέρουν, τους "νέους" να προσπαθούν και ν΄αγχώνονται. Κι όταν έρχεται η στιγμή της έκθεσης στο κοινό η ομάδα να λειτουργεί σαν ένας οργανισμός, έτσι ώστε, όσο μακριά κι αν βρίσκεται ο ένας από τον άλλον πάνω στη σκηνή, ένα αόρατο νήμα λέξεων έτοιμων να ειπωθούν, να την κρατάει ενωμένη.
  Ναι, τυχερή που το έζησα και ομολογώ: θέλω ξανά.

Ανοιξιάτικη γιορτή

  Είκοσι έξι χρόνια είχε να τον δει τον αδερφό της και να μιλήσουν.Είχαν κόψει και την καλημέρα από τότε που πέθανε κι ο πατέρας στα χέρια της. Γιατί αυτή ήταν που ούτε παντρεύτηκε, ούτε οικογένεια έκανε, για να μείνει με τους γονείς που σχεδόν απ' όταν ενηλικιώθηκε άρρωστους τους θυμάται. Κι ας την παρακάλεσε ο Ανέστης να φύγει μαζί του στη Λήμνο που διορίστηκε στην τράπεζα. Μεγάλος έρωτας με τον Ανέστη, ονειρεύονταν οικογένεια και παιδιά και σπίτι δίπλα στην θάλασσα. Αλλά τότε ακριβώς ήταν που αρρώστησε η μητέρα. Και τρέξε στα νοσοκομεία και τρέξε στις θεραπείες, έφυγε κι ο Ανέστης για τη Λήμνο κι επέστρεψε σχεδόν δέκα χρόνια μετά με τη σύζυγο και τα δίδυμα.

   Δε βαριέσαι. Καθείς εφ ω ετάχθη. Μόνη της το αποφάσισε και δεν υπάρχει περιθώριο για μετάνοιες. Όμως αυτό με τον αδερφό, ο τσακωμός, τα βαριά λόγια κι η απόφαση να μη ξαναμιλήσουν ποτέ δεν ήταν δική της απόφαση, δική του ήταν. Ας όψονται τα κληρονομικά. ήταν εκείνη η διαθήκη που τους χώρισε, η απόφαση του πατέρα να της αφήσει ολόκληρο το σπίτι με το κτήμα γιατί τους γηροκόμησε τους γονείς κι έμεινε κι αυτή μόνη κι έρημη, ενώ εκείνος είχε κάνει οικογένεια, είχε αγοράσει σπίτι στην πόλη, είχαν καλές δουλειές κι αυτός κι η γυναίκα του. Μόνο που δεν ¨χώνεψε" ποτέ πως δε θα είχε κάτι δικό του στα πατρικά χώματα, έστω ένα κομματάκι από το μεγάλο οικόπεδο κι ας έχτιζε μόνος του εκεί ένα σπιτάκι. Κι εκείνη, η αδερφή, το σκέφτηκε, ήθελε να του παραχωρήσει κάποια μέτρα γης να χτίσει κάτι, όμως μετά από τα λόγια που είπε, ότι και καλά τους πίεσε και τους έπεισε τους γονείς για να τα πάρει όλα αυτή και πολλά χειρότερα, πείσμωσε, τον έστειλε στο σπίτι του, στην πόλη, στην γυναίκα και τα παιδιά του.
  Είκοσι έξι χρόνια έχουν να μιλήσουν, είκοσι έξι χρόνια να τον δει.....και τ' ανίψια της. Και τα παιδιά τους, τα εγγόνια του αδερφού, δεν τα ΄χει δει ποτέ. Και σήμερα στο μπακάλικο έμαθε ότι έρχονται, όλοι μαζί, για Πάσχα στο χωριό και θα μείνουν στον καινούριο ξενώνα που έγινε στην πλαγιά του λόφου. Από την Μεγάλη Τετάρτη είναι εδώ αλλά δεν συναπαντήθηκαν ακόμη. Άραγε θα είναι στην εκκλησία το βράδυ στην Ανάσταση;
   Σα να το βλέπει να συμβαίνει. Εκεί πάνω στο "Χριστός Ανέστη" του παπά κι ενώ χτυπάνε οι καμπάνες, προσεχτικά για να μη σβήσει η φλόγα στο κερί κι ενώ όλοι γύρω αγκαλιάζονται και φιλιούνται, καθώς θα μισογυρίζει κουρασμένα για να ξαναμπεί στην εκκλησία μέχρι να τελειώσει όλη η λειτουργία - άλλωστε δεν την περιμένει και κανείς να γυρίσει γρήγορα σπίτι - έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον αδερφό, ναι, αυτός είναι, αρκετά μεγαλύτερος, γερασμένος και κουρασμένος κι αυτός αλλά να, εκεί βαθιά μέσα στα μάτια του είναι ακόμη εκείνη η λάμψη της ζαβολιάς που είχε κι όταν της έπαιρνε και της έκρυβε τα παιχνίδια και έτσι, εντελώς ξαφνικά κι αυθόρμητα βγαίνουν απ' τα χείλη της οι λέξεις :"Χριστός Ανέστη, αδερφέ". "Αληθώς, αδερφή".

Κάνε το καλό και ρίξ' το στον σκουπιδοτενεκέ

  Αγαπητέ συμπολίτη,
ναι εσύ, που έβγαλες βόλτα το γλυκύτατο σκυλάκι σου και, πολύ σωστά,  μάζεψες τα κακάκια του στη νάυλον σακουλίτσα, θέλω να σε πληροφορήσω, σε περίπτωση που δεν το γνωρίζεις, ότι η ανθρώπινη τεχνολογία δεν έχει φτάσει στο σημείο ν΄ανακυκλώνει κακάκια, όπως κάνει με το πλαστικό, το αλουμίνιο, το γυαλί και το χαρτί, προσφέροντας πλείστα όσα χρηστικά αντικείμενα. Ως εκ τούτου πολύ κακώς πέταξες την γεμάτη σακουλίτσα σου στον κάδο της ανακύκλωσης γιατί βαρέθηκες να περάσεις απέναντι και να την ρίξεις στον σκουπιδοτενεκέ, ακυρώνοντας και όλους εμάς τους συνεπείς πολίτες που, όχι μόνο δεν πετάμε ό,τι να΄ναι στην ανακύκλωση. αλλά τα πετάμε και πλυμένα. καθαρά για να γίνει η διαλογή τους. Ακόμη χειρότερη ήταν η απαξίωσή σου όταν σου κόρναρα για να σου επιστήσω την προσοχή ότι αυτός είναι κάδος ανακύκλωσης, βλέποντάς σε να πλησιάζεις θριαμβευτικά με τη σακουλίτσα υψωμένη, έτοιμη προς απόρριψη, αλλά μακριά όσο παίρνει το χέρι σου, ώστε να μη φτάνει στην μύτη σου η δυσάρεστη μυρωδιά, χωρίς να σκεφτείς τη μύτη ή το χέρι του ανθρώπου που θα ξεδιαλέγει τα προς ανακύκλωση υλικά.
  Αγαπητέ συμπολίτη, σε παρακαλώ γίνε σωστός πολίτης κι όχι στο περίπου.

Είμαστε μαζί

  Χτες βράδυ βρέθηκα σε μια επιστημονική εκδήλωση και ταυτόχρονα παρουσίαση του νεοϊδρυθέντος συλλόγου ασθενών με νεοπλασία, φίλων και οικογενειών Βορειοδυτικής Ελλάδας "Είμαστε μαζί". Ενός συλλόγου, που περιέργως, δεν υπήρχε στην περιοχή. Οι ομιλίες γιατρών και ψυχολόγων εξαιρετικές κι ανθρώπινες όπως κι η ομιλία της προέδρου και μίας εκ των εμπνευστών του συλλόγου, κας Αφροδίτης Κατσαράκη, που υπήρξε, επιπλέον, ιδιαίτερα συγκινητική.
  Εδώ όμως θα ήθελα να καταθέσω μια πιο προσωπική εμπειρία της χτεσινής βραδιάς. Όταν φίλη που νοσεί με είδε εκεί και με πλησίασε χαρούμενη και γελαστή λέγοντάς μου, με μια υποψία ελπίδας στα μάτια: "Πώς και είσαι εδώ; Είσαι κι εσύ άρρωστη;". Φυσικά απάντησα με το τετριμμένο: "Ξέρεις....στον καθένα μπορεί να συμβεί...απ' όσο ξέρω όχι....είμαι "φίλη" και υποστηρικτής του συλλόγου". Με σόκαρε είναι η αλήθεια γιατί μου φάνηκε για λίγο ότι .... "χάρηκε με τη σκέψη ότι νοσώ;" , "ήλπιζε να είμαι άρρωστη κι εγώ;" , "γιατί τέτοιο χαμόγελο κι ελπίδα ρωτώντας με;".
  Μετά από λίγο και γνωρίζοντας χρόνια τον άνθρωπο αυτό, κατάλαβα ότι η χαρά κι η ελπίδα δεν ήταν στη σκέψη "γιατί εγώ κι όχι κι άλλοι;" αλλά στη σκέψη ότι μπορεί να μιλήσει με κάποιον που καταλαβαίνει και νιώθει ακριβώς τον αγώνα που κάνει, η χαρά ότι θα μοιραστεί συναισθήματα, φόβους κι ελπίδα.
  Ακριβώς γι' αυτό ήταν άμεση η ανάγκη ίδρυσης του "Είμαστε μαζί".
  Γιατί όταν το μοιράζεσαι, το βάρος γίνεται ελαφρύτερο.

Μ' ένα μπαλάκι του πιγκ-πογκ

Όταν η ιδέα είναι καλή και ο σεβασμός στον Αρχαιολογικό χώρο και τη δυναμική  του δεδομένος, το σωματείο "Φίλοι επιτραπέζιας αντισφαίρισης Ιωαννίνων" και τα μέλη του πρόθυμα να αφιερώσουν χρόνο και κέφι, τότε μια μικρή ταινιούλα, που συνδέει ένα δημοφιλές σπορ και Ολυμπιακό άθλημα με την ιστορία του τόπου μας, μπορεί να γίνει πρεσβευτής της περιοχής μας μέσα από την αρχική σελίδα μιας Παγκόσμιας ομοσπονδίας.
Παγκόσμια ημέρα επιτραπέζιας αντισφαίρισης σήμερα, το γνωστό μας "πιγκ-πογκ" και η Παγκόσμια Ομοσπονδία επέλεξε για τον εορτασμό να βάλει στην αρχική της σελίδα το βίντεο που δημιουργήθηκε από το σωματείο "Φίλοι επιτραπέζιας αντισφαίρισης Ιωαννίνων" με φόντο το Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης και την παραλίμνια περιοχή.
Απολαύστε το:

Τετραποδοδιάλογοι

- Πού πας μεσημεριάτικα;
- Να εδώ, Θα χαζέψω λίγο κι έρχομαι. Πέσε κοιμήσου εσύ.
- Εύκολο το ΄χεις. Να κοιμάμαι εγώ κι εσύ να σεργιανίζεις.
- Σώπα ρε, το πολύ πολύ να περάσει ο Μήτσος και να πάμε για κανένα ουζάκι με μεζεδάκι σαρδελίτσα.
- Τώρα μάλιστα. Τάχαμου θα περάσει ο Μήτσος....κι αν περάσει εκείνη η πιτσιρίκα απ' την Περσία και σου κουνηθεί δε θα πας για ουζάκι με σαρδελίτσα;


- Με την Περσικιά βρε; Δεν ξέρεις τι λες! Κεραμμιδόγατα απ' τον τόπο σου κι ας είναι και γκρινιάρα.
- νιαρρρρ
- Ναι για σένα το λέω.
- Αφού σ' έχω δει πως την κοιτάς τη φρεγάτα την Περσικιά όταν σουλατσάρει. Κι ας είσαι τρεις ορόφους ψηλότερα. Έτοιμος να πηδήξεις από δω πάνω.
- Ε, λοιπόν, με ζάλισες θα πηδήξω! Θα πηδήξω να σκοτωθώ.
- Έχε υπόψιν σου ότι θα είναι η έβδομη φορά. 

O Φώντας

  Ο Φώντας ήθελε να περάσει στην Ιατρική.Τρεις φορές έδωσε εξετάσεις.Την πρώτη φορά το πήρε λίγο αψήφιστα.Ήξερε ότι ήταν πολύ καλός μαθητής. Στη Φυσική ξεφτέρι, η Χημεία ήταν ευκολάκι, με την Έκθεση τα ψιλοκατάφερνε αρκεί να μην έπεφτε εκτός θέματος ή μην έμπαινε καμιά δύσκολη λέξη που δεν την ήξερε όπως έπαθαν οι υποψήφιοι με την "ευδοκίμηση" και την "αρωγή".Η Βιολογία ήθελε λίγο διάβασμα αλλά θα τα κατάφερνε, είχε καιρό μέχρι τον Ιούνιο.Δεν τα κατάφερε όμως, τον έφερε πολύ πίσω η Βιολογία κι αποφάσισε την επόμενη χρονιά να διαβάσει καλά και να ξαναδώσει.Την πάτησε όμως με την Έκθεση.Ήταν μια άτυχη στιγμή.Και πήρε φόρα για την τρίτη και τελευταία φορά.Έγραψε καλά, πολύ καλά είναι η αλήθεια.Ήθελε όμως ένα τσικ, κάτι λίγο,ελάχιστο να μπει στην Ιατρική και κατέληξε στην Φαρμακευτική.
  Πήγε καλά,την τελείωσε η σχολή και με καλό βαθμό και βγήκε πανηγυρικά στο ελεύθερο επάγγελμα. Άνοιξε φαρμακείο ακριβώς απέναντι από το ΙΚΑ, εξαιρετικό σημείο και πολύ καλό ενοίκιο.Έβαλε και πέντε ραφάκια, ένα πάγκο, δέκα συρταράκια, μια ζυγαριά και μία ξύλινη καρέκλα μ΄ένα πιεσόμετρο δίπλα για να εξυπηρετεί τις ηλικιωμένες της γειτονιάς που μετά το φούρνο και τον μανάβη περνούσαν από τον Φώντα να τους μετρήσει την πίεση: "Μέτρα λίγο,βρε Φώντα μου, κάπως ζαλίζομαι σήμερα". "Μια χαρά είσαι κυρα-Κατίνα μου, τράβα ν΄ανοίξεις φύλλο, να κάνεις καμιά πιτούλα και φέρε μου κι εμένα ένα κομμάτι.Είμαστε ανοιχτά σήμερα το απόγευμα".
  Ο Φώντας δεν έκανε μεγάλες αγορές στο φαρμακείο.Προσεκτικές και μετρημένες οι παραγγελίες του και σε φάρμακα και σε παραφαρμακευτικά προϊόντα.Ήθελες ζαντακ; Το γράφε να στο φέρει και πέρναγες σε λίγη ώρα να το πάρεις.Μάζευε τρεις-τέσσερις παραγγελίτσες,καβάλαγε το μηχανάκι του και βουρ στην φαρμακαποθήκη να τα φέρει.Με ήλιο, με κρύο και με βροχή.
  Ο Φώντας σου έδινε την εντύπωση, όσα χρόνια είχε το φαρμακείο, ότι περίμενε τη στιγμή που θα βγει στη σύνταξη.Δούλευε χρόνια και χρόνια, ολοήμερα,διανυκτερεύσεις, Κυριακές και γιορτές, με το μυαλό του στη στιγμή που θα βγει στη σύναξη.Βλέπεις, το όνειρο του Φώντα είχε ουσιαστικά τελειώσει τη στιγμή που εγκατέλειψε την ιδέα της Ιατρικής, εκείνη τη φαρμακερή τρίτη φορά.Έκτοτε ακολούθησε την πορεία που του ¨γράφηκε", όπως έλεγε, περιμένοντας τη στιγμή που θα βγει στην σύνταξη.
  Ο Φώντας είναι ένας χαρακτηριστικός τύπος που όταν κάτι τον βγάζει από την πορεία που έχει στο μυαλό του εγκαταλείπει τ΄όνειρο.Δεν έχει την ευελιξία, δεν παίρνει τη στροφή, δεν έμαθε ν΄αλλάζει πορεία, ν' ανασυντάσσεται και να συνεχίζει δυναμικά σε νέο δρόμο.
Καιρός να πνίξουμε τον "Φώντα μέσα μας".