

Δεν ενοχλείται ούτε από τις φωνές μας, ούτε όταν τριγυρίζουμε στο μπαλκόνι ή ποτίζουμε ή πλένουμε, ούτε καν όταν η Μπρούνα βγαίνει και γαυγίζει σε απάντηση του γείτονα αρσενικού σκυλάκου. Κάθε φορά όμως που πλησίαζα, προσεχτικά είν΄ η αλήθεια, και ύψωνα το κινητό για να τη φωτογραφίσω, τίναζε με δύναμη τα φτερά της, φώναζε "δεκαοχτώ" και πέταγε στο κάγκελο της απέναντι ταράτσας, για να μη χάσει και την επαφή με τη φωλιά της. Σήμερα την έπιασα εξαπίνης και πρόλαβα να την απαθανατίσω πριν φωνάξει "δεκαοχτώ" και πετάξει απέναντι.
Τύχη, τύχη, είπαν κάποιοι, να την έχεις στο μπαλκόνι σου. Δεν ξέρω αν για μας είναι τύχη για κείνη πάντως είναι σίγουρα τύχη που διάλεξε το αγιόκλημά μας. Δε χαλάσαμε τη φωλιά της, της αφήνουμε ψωμάκι και νερό και υπόσχομαι να μην την ενοχλήσω μέχρι την επόμενη φωτογραφία που θα είναι δυο υπόλευκα κεφαλάκια που ξεπροβάλλουν μέσα από το αγιόκλημα, περιμένοντας τη μαμά τους να τα ταϊσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου