Παρακαλώ σε Σταυραητέ

  Όταν βλέπεις τον βραχώδη όγκο της Στρογγούλας να υψώνεται απειλητικά και ταυτόχρονα προστατευτικά πάνω από την Πράμαντα, τους δυσπρόσιτους Καλαρρύτες και το ακόμη πιο δυσπρόσιτο κι απομονωμένο Συρράκο, που σκέκονται αντικριστά το ένα στ' άλλο με μια μικρή νοητή απόσταση να τα ενώνει, όμως μια βαθιά χαράδρα ανοίγει ανάμεσά τους χωρίζοντάς τα κι απομακρύνοντάς τα, τη  σαν ψεύτικη, ζωγραφισμένη στον βράχο, μα τόσο αληθινή Μονή Κηπίνας, τους εντυπωσιακούς καταρράκτες και τις ακόμη πιο εντυπωσιακές οβίρες, κρυμμένες μέσα σε πυκνά δάση και στενά μονοπάτια, καταλαβαίνεις απόλυτα γιατί ο λαός τραγούδησε : "Τζουμέρκα μου περήφανα, βουνά μου ξακουσμένα".
  Όσες φορές κι αν τα επισκεφτώ μ΄εντυπωσιάζουν με τα άγρια τοπία τους, τα εντυπωσιακά ανεβοκατεβάσματα σε βουνά και ποτάμια, τα ελεύθερα κοπάδια γελαδιών κι αλόγων που καταλαμβάνουν τις πλαγιές για να σου θυμίσουν πως μπορεί εσύ να περνάς με το αυτοκίνητο όμως εδώ κυρίαρχη είναι η φύση.

  Τα Τζουμέρκα είναι ο προορισμός για όποιον θέλει να εξερευνήσει και ν΄ανακαλύψει τα μυστικά των βουνών. Γι' αυτό και φεύγοντας από κει, κατεβαίνοντας τους φιδογυριστούς δρόμους ανάμεσα σε πανύψηλα έλατα, έρχονται από μόνοι τους στο μυαλό οι στίχοι του Κώστα Κρυστάλλη:

                            Παρακαλώ σε Σταυραητέ για χαμηλώσου λίγο
                           και δώσ' μου τις φτερούγες και πάρε με μαζί σου,
                           πάρε με πάνω στα βουνά, τι θα με φάει ο κάμπος!