"Από μάνα ορφανεύει ο άνθρωπος". Απ' όταν ακόμη το τοπίο είναι θολό μπροστά στα μάτια σου και δεν μπορείς να δεις ξεκάθαρα τον κόσμο, είναι η μυρωδιά της που ξεκινάει να υφαίνει το νήμα που θα σε δέσει για πάντα μαζί της. Κι όταν η εικόνα "καθαρίσει" στα πρώτα τριάντα εκατοστά, είναι το δικό της χαμόγελο που θα δεις και το δικό της βλέμμα καρφωμένο πάνω σου. Κι έτσι "καρφωμένο" θα μείνει για όλη σου τη ζωή. Όση κι αν είναι η απόσταση σε εκατοστά, μέτρα, χιλιόμετρα ή εκατοντάδες χιλιόμετρα, που σας χωρίζει.Γιατί δεν είναι τα μάτια που "κοιτάνε" προς τα εσένα άλλα όλη της η ύπαρξη. Είσαι η "έγνοια" της όπου κι αν βρίσκεσαι, ό,τι κι αν κάνεις. Όσο ανοιχτόμυαλη κι αν είναι, όσο δυναμικό κι ανεξάρτητο άνθρωπο σε έχει πλάσει - γιατί, μη ξεγιελιέσαι, ό,τι είσαι κι ό,τι κατάφερες να γίνεις, δικό της δημιούργημα είναι - όσο κι αν εσύ βλέπεις ότι δεν είσαι ο μοναδικός σκοπός στην ζωή της, όσα ενδιαφέροντα, καριέρα, φίλους κι αν έχει, πάντα θα υπάρχει εκείνο το αόρατο νήμα που θα σε "δένει" μαζί της, πάντα θα είναι το σημείο αναφοράς σου κι εσύ το δικό της. Είναι νόμος του σύμπαντος κι ίσως κι η αιτία εξέλιξης του κόσμου.
Γι' αυτό σου λέω, μάτια μου : "Από μάνα ορφανεύει ο άνθρωπος"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου