Το χρονικό της Ανάστασης

Σάββατο 7/4/2018
ώρα 11.35μμ
  Είναι η ώρα που συνήθως ξεκινάμε για την εκκλησία που βρίσκεται σχεδόν απέναντι από το σπίτι.
Ενώ είμαστε στο παρκάκι έξω από το ναό βλέπουμε κόσμο να τρέχει κι εκατοντάδες κεριά αναμμένα. Ξανακοιτάμε το ρολόι. Δε μπορεί. Είμαστε σε μεγάλο αστικό κέντρο κι όχι σε κάποιο χωριό όπου ο παπάς πρέπει να προλάβει να κάνει Ανάσταση και στα διπλανά χωριά. Έχει πει το "Δεύτε λάβετε φως" ή είναι η ιδέα μας; Μπαίνοντας στην αυλή διαπιστώνουμε ότι σωστά καταλάβαμε και τρέχουμε ν΄ανάψουμε τις λαμπάδες διότι πλησιάζει με φόρα η Ανάσταση.

ώρα 11.46μμ
  Στη γειτονιά μας αναστήθηκε ο Χριστός, χτυπάνε οι καμπάνες, ακούγονται και κάτι σποραδικές κροτίδες ενώ από τέσσερες κοντινές μας εκκλησίες η απόλυτη σιωπή...ακόμη. Δε βαριέσαι. Βιαστήκαμε λίγο. Ταυτόχρονα έρχεται κόσμος από τη γειτονιά αναφωνώντας "τι έγινε βρε παιδιά;".
Τιμωρία, σκέφτηκα, επειδή ερχόμαστε τελευταία στιγμή.

ώρα 11.50μμ
  Ο πάτερ Ευθύμης (μη φανταστείτε ότι τον ξέραμε, απλά φρόντισε να μας συστηθεί) έβγαλε ένα σύντομο λόγο και κατόπιν ζήτησε απ' όλο τον κόσμο να ψάλουμε μαζί - ωχ, ξανασκέφτηκα, πήρε γραμμή από τον Μητροπολίτη και θα ζητήσει τον Εθνικό Ύμνο , όπως τη Μ.Παρασκευή στην περιφορά των επιταφίων. Όχι, όμως, ζήτησε να ψάλουμε το Χριστός Ανέστη.

  Κι ακολούθησε το εξής σκηνικό:
Χριστός Ανέστη εκ νεκρών
(π. Ευθύμης: πιο δυνατά!!!)
θανάτω θάνατον
(π.Ευθύμης: όλοι μαζί είπαμε!!!!)
πατήσας
(π. Ευθύμης: όλοι!!!!!)
και τοις εν τοις μνήμασιν
(π. Ευθύμης: δε σας ακούω!!!)
ζωήν χαρισάμενος
(π. Ευθύμης: έτσι μπράβο!!!)

  Ήμουν σίγουρη εκείνη τη στιγμή ότι θα ξεκινήσει το "Αναστάσεως ημέραν λαμπρυνθώμεν λαοί..." θα γυρίσει το μικρόφωνο προς εμάς και θα αναφωνήσει:
"ΔΙΚΟ ΣΑΣ!"
Κι αγχώθηκα, γιατί δεν ξέρω τα λόγια.

ώρα 11.59μμ
  Ο ιερέας ξαναμπήκε στην εκκλησία με αρκετούς που τον ακολούθησαν ενώ εμείς πήραμε το δρόμο για το ψητό και τη μαγειρίτσα, την ώρα που ακούγονταν οι καμπάνες των γύρω εκκλησιών ν΄αναγγέλουν την Ανάσταση.

Παρόλο που βιαστήκαμε σας πληροφορώ ότι δεν σκοντάψαμε καθόλου στην επιστροφή.
Φτάνοντας στο σπίτι τσουγκρίσαμε δώδεκα, κατακόκκινα, δίκροκα αυγά! Θαύμα!

Χάπι Ύστερ.