Κυριακή 5 Μαρτίου 2017

Σαν Γιάννης




  Θα μπορούσα να πω ότι η είδηση ήρθε σαν κεραυνός. Όμως, στην πραγματικότητα, ήταν  μεν αναμενόμενη αλλά από αυτές που δε θέλεις να πιστέψεις. "Έφυγε" ο Γιάννης. Φίλος κι αγαπημένος μιας πόλης ολόκληρης. Αυθεντικός μπον βιβέρ, χωρίς ηλικία, χαρακτηριστικός τύπος μιας σχεδόν μόνιμα ανέμελης εποχής.
   Αυτό θυμάμαι εγώ από τον Γιάννη, που τον γνώρισα πριν τριάντα ολόκληρα χρόνια, έγινα τακτική πελάτισσα στο Amicci, στο κατάστημα ρούχων που είχε με τον φίλο του τον Loco, εμπιστευόμουν τυφλά το προχωρημένο γούστο του στις γραβάτες, τον είχα πελάτη στο διαφημιστικό γραφείο και τελευταία τον έβλεπα μόνο τα καλοκαίρια στην αγαπημένη του Πάργα και στο ακόμη πιο αγαπημένο του Cape North West, στον Βάλτο. 
  Άλλωστε πάντα μου έδινε την εντύπωση ότι αγαπούσε περισσότερο τα καλοκαίρια. Όχι, δε στενοχωριέμαι που "έφυγε" ο Γιάννης γιατί έζησε μια ζωή γεμάτη και χάρηκε το κάθε της, όχι λεπτό αλλά δευτερόλεπτο, ανάμεσα σε φίλους που ήταν κοντά του μέχρι το τέλος. Αν όλοι ζούμε μια ζωή, ο Γιάννης έζησε και κάτι παραπάνω.  Απλά ήρθε η ώρα του να ξεκουραστεί. Στενοχωριέμαι γιατί μαζί του έφυγε και μια ολόκληρη εποχή για την πόλη.
  Καλό ταξίδι, Γιάννη και συγνώμη που σου γύρισα πίσω εκείνο το ποτό που ήθελες να με κεράσεις πριν τριάντα χρόνια. Δε σε είχα γνωρίσει ακόμη.

1 σχόλιο:

  1. Καλό το άρθρο, ένσταση ως προς τις τελευταίες δυο γραμμές. Για ηθικούς λόγους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή