Σάββατο 8 Απριλίου 2017

Είμαστε μαζί

  Χτες βράδυ βρέθηκα σε μια επιστημονική εκδήλωση και ταυτόχρονα παρουσίαση του νεοϊδρυθέντος συλλόγου ασθενών με νεοπλασία, φίλων και οικογενειών Βορειοδυτικής Ελλάδας "Είμαστε μαζί". Ενός συλλόγου, που περιέργως, δεν υπήρχε στην περιοχή. Οι ομιλίες γιατρών και ψυχολόγων εξαιρετικές κι ανθρώπινες όπως κι η ομιλία της προέδρου και μίας εκ των εμπνευστών του συλλόγου, κας Αφροδίτης Κατσαράκη, που υπήρξε, επιπλέον, ιδιαίτερα συγκινητική.
  Εδώ όμως θα ήθελα να καταθέσω μια πιο προσωπική εμπειρία της χτεσινής βραδιάς. Όταν φίλη που νοσεί με είδε εκεί και με πλησίασε χαρούμενη και γελαστή λέγοντάς μου, με μια υποψία ελπίδας στα μάτια: "Πώς και είσαι εδώ; Είσαι κι εσύ άρρωστη;". Φυσικά απάντησα με το τετριμμένο: "Ξέρεις....στον καθένα μπορεί να συμβεί...απ' όσο ξέρω όχι....είμαι "φίλη" και υποστηρικτής του συλλόγου". Με σόκαρε είναι η αλήθεια γιατί μου φάνηκε για λίγο ότι .... "χάρηκε με τη σκέψη ότι νοσώ;" , "ήλπιζε να είμαι άρρωστη κι εγώ;" , "γιατί τέτοιο χαμόγελο κι ελπίδα ρωτώντας με;".
  Μετά από λίγο και γνωρίζοντας χρόνια τον άνθρωπο αυτό, κατάλαβα ότι η χαρά κι η ελπίδα δεν ήταν στη σκέψη "γιατί εγώ κι όχι κι άλλοι;" αλλά στη σκέψη ότι μπορεί να μιλήσει με κάποιον που καταλαβαίνει και νιώθει ακριβώς τον αγώνα που κάνει, η χαρά ότι θα μοιραστεί συναισθήματα, φόβους κι ελπίδα.
  Ακριβώς γι' αυτό ήταν άμεση η ανάγκη ίδρυσης του "Είμαστε μαζί".
  Γιατί όταν το μοιράζεσαι, το βάρος γίνεται ελαφρύτερο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου