Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2017

Πικροθάλασσα

  Δεκαεπτά χρονών έφυγε από το νησί ο Χρηστάρας. "Γιε μου,πού πας; Μάνα θα πάω στα καράβια!". Εδώ δεν έχει δουλειές. Παρατημένο το νησί, όπως όλη σχεδόν η Ελληνική περιφέρεια. Τι κι αν έχει ομορφιές; Τουρισμό δεν έχει. Βλέπεις δεν είχε έρθει ακόμη ο Κορέλι με το μαντολίνο του ούτε ο Νίκολας Κέητζ ούτε η Πενέλοπε Κρουθ.

  Μπάρκαρε ένα πρωί από το Αργοστόλι για τα πέρατα της γης. Όλο τον κόσμο γύρισε ο Χρηστάρας, δυο μέτρα άντρας, θηρίο, μέσα στα σπλάχνα των πλοίων, στις κουζίνες. Μάγειρας στα καράβια τριάντα χρόνια. "Μπόλικο άνηθο να ρίχνεις στις σουπιές,δίνει άρωμα!".
  Φύλαγε τα μισθά, έστελνε και στο νησί, είχε κι αδελφή. Μάζευε, μάζευε, είχε κι ένα κτηματάκι στην πλαγιά πάνω από τη θάλασσα, κάτω από τον Αίνο, τι να φυτέψεις εκεί; Είχε κι ένα όνειρο. Να γυρίσει, να χτίσει "Ενοικιαζόμενα Δωμάτια", να πηγαίνει για ψάρεμα, να βάλει κήπο. "Κατέβα κάτω και κόψε από την κήπο τομάτες,δεν γίνεται νόστιμο το φαϊ με τις κονσέρβες!"
  Τον γνωρίσαμε στις αρχές του '90, όταν ακόμη στον Μύρτο κατέβαινες με τα πόδια, δεν πήγαινε το αυτοκίνητο. Ψηλός και βλοσυρός και λιγομίλητος. Θεριό που του 'παιρνες δεν του 'παιρνες δυο κουβέντες. Στα δωμάτια δεν σ' έβαζε αν δεν του "πιανες" στο μάτι. Ευτυχώς ξέραμε από κουπί. Βιωματικός τουρισμός πριν ακόμη ανακαλυφθεί ο όρος.
  Απόγιομα με το ηλιοβασίλεμα ρίχναμε δίχτυα, ξημερώματα τα μαζεύαμε. Σουπιές, μουρμούρια, σκορπιοί και αστακοί, κάθε μέρα αστακοί. "Να τον δέσεις πριν τον ρίξεις στο νερό,θα τιναχτεί και θα πεταχτεί έξω από την κατσαρόλα!"
  Καρδιά από βούτυρο είχε ο Χρηστάρας, έκλαιγε και με τα τραγούδια. Τα μισά δωμάτια άδεια τα είχε, αρκεί όσοι μένανε να μπορούν να γίνουν μια μεγάλη παρέα, μεσημέρι-βράδυ και να είναι κι αυτός μέλος της παρέας. Δραχμή δεν ήθελε για την ψαριά, ούτε για τα κηπευτικά.
  Δυο καλοκαίρια περάσαμε μαζί του κι όταν τα τρίτο του στείλαμε κάρτα απ' το Παρίσι έκλαψε πάλι, όπως τότε με τα τραγούδια.
  Δεκαπέντε χρόνια μετά βρεθήκαμε στην Κεφαλλονιά και περάσαμε να τον δούμε. Δεν μας άφησε να φύγουμε. Μας φιλοξένησε τρία ζευγάρια, με παιδιά πια, στα δωμάτια που μέναμε και παλιά κι όταν θελήσαμε να πληρώσουμε "Δεν είναι δικά μου πια", μας είπε, "τα 'χει πάρει Εγγλέζικη εταιρία κι εγώ δουλεύω γι΄αυτούς. Απλά καθυστέρησε το γκρουπ στ' αεροδρόμια και σας έβαλα μέσα να μείνετε!"
  Δεν κατάφερε να τα διαχειριστεί τα δωμάτια κι ας πνιγόταν η Κεφαλλονιά από τον τουρισμό που έφερε ο Κορέλι με το μαντολίνο του και η Μαντόνα. Βλέπεις, μπορεί να ήταν δυο μέτρα αλλά επιχειρηματίας δεν ήταν. Οικογένεια ήθελε να έχει ο Χρηστάρας γύρω του, οικογένεια σαν αυτή που του 'λειψε και σαν εκείνη που δεν έκανε ποτέ, τριάντα χρόνια στα καράβια.



3 σχόλια: