Κάψτε ένα πιάνο κι ένα μπουφάν

  Τον Λουκιανό Κηλαηδόνη τον γνώρισα, μέσα από τα τραγούδια του και τα βινύλια που έτρεχα ν' αγοράσω, στα πρώτα γυμνασιακά χρόνια.

  Μου ΄μεινε κι ο καημός για κείνο το πάρτυ στη Βουλιαγμένη που σημάδεψε τη δεκαετία του '80. Δε φτάνει που δεν ήμουν αρκετά μεγάλη ζούσα και μακριά από την Αθήνα.
  Η ιδέα του αντικομφορμισμού φάνταζε πρόκληση εκείνα τα χρόνια, "Όλοι μου οι φίλοι παντρευτήκανε,γίνανε ρεζίλι γι' αυτό κρυφτήκανε" , Κι η Ρίτα,που παντρεύτηκε και νοικοκυρεύτηκε ενώ "κάποτε μιλούσε για πολλά".


   Το "Ένα γουρούνι λιγότερο" ήταν ένα χτύπημα κάτω από τη μέση σε μια κοινωνία που μόλις ξεκινούσε μια εποχή ευμάρειας και ίσως ασυδοσίας. Μέχρι που όλοι μαζί είπαμε ένα βροντερό "Ναι!" στα ξενύχτια, στα μεθύσια, στην τρέλα, στα παπάκια, στα μπαράκια.στα κορίτσια, στην αντισύλληψη (ναι,παρακαλώ,μεγάλο ταμπού της εποχής) και πάει λέγοντας.
  Είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί η εποχή των θερινών σινεμά και οι "νύχτες μ' αγιόκλημα και γιασεμί" δε θα ξαναρχόταν. Κι εκεί ήταν που όλοι είχαμε ξεχάσει ότι ο Λουκιανός είχε γράψει και το "Όσο αγαπιόμαστε τα δυο να με κοιτάς στα μάτια"  και το "Εγώ θα σ΄αγαπώ και μη σε μέλλει",  "κολλήγα γιος" κι άλλα πολλά που σιγοτραγουδούσαν ήδη οι γονείς μας.
  Μπορεί να "έφυγε" ο Λουκιανός αλλά τα τραγούδια του θα μας "ενώνουν και θα μας δονούν" όπως του Διακογιάννη η φωνή και τα "Νέα μέτρα", που δεν μας τρομάζουν εμάς τους Ελληνάρες, θα' ναι επίκαιρα ανά τους αιώνες σ΄αυτή τη χώρα.
 Γι' αυτό και μόνο....υποκλίνομαι.

Aν ποτέ πεθάνω αν λέμε, αν κάψτε ένα πιάνο κι ένα μπουφάν. Καίτε ένα αμάξι κάθε δειλινό θέλω και τάξη, θέλω και χαμό. Δε θέλω φιέστες ούτε φωνές τρεις μαζορέτες μ’ άσπρες στολές, ξανθούλες. Και κάποια μπάντα στο πουθενά να παίζει "τα θερινά σινεμά". Θέλω ένα πάρτι μες στο γκαζόν κάποια Τετάρτη ίσως μ’ άπειρα γκαρσόν. Θα `χει ποτά για όλους πιειτε ένα τζιν δύο βότκες και δε θέλω μαύρα μόρτες θέλω μπλου-τζιν.