Πότε αντικριστά η μία η στην άλλη και πότε προς την ίδια κατεύθυνση. Είναι δυσκίνητη η πόλη. Θες οι πολυόροφες οικοδομές της, θες τα πάρκα κι οι πλατείες της, τα γήπεδα, τα γυμναστήρια και τα κολυμβητήρια, θες η απραξία χρόνων; Δε σου δίνει την ελευθερία που ζητάς, πρέπει να την κατακτήσεις, να την αναζητήσεις και να την κερδίσεις.
Είναι πολύπλοκη αυτή η σχέση. Άλλωστε ανήκουμε και στο ίδιο φύλλο πράγμα που επιφέρει μια δόση ανταγωνισμού. Το ξεπερνάω μεγαλόθυμα. Μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή με "μολύβι" ένα πληκτρολόγιο που αλλάζει χρώματα από μπλε σε κόκκινο και μετά σε μωβ,καταγράφω τις καθημερινές της στιγμές.
Μη φανταστείς ότι η πόλη αυτή είναι μία και συγκεκριμένη. Ούτε έχει κάποιο όνομα. Είναι η
πόλη που γεννήθηκες, η πόλη που μεγάλωσα ακόμη κι πόλη που επισκέφτηκες όταν αγόρασες καινούριο αυτοκίνητο κι έπρεπε να το "στρώσεις" κάνοντας μερικά χιλιόμετρα.
Μερικές φορές σε βαραίνει και σε καταπιέζει. Κάτι τέτοιες στιγμές σας υπόσχομαι βόλτα στην εξοχή. Σον καθαρό αέρα για ανασυγκρότηση,βαθιές αναπνοές οξυγόνου κι επιστροφή στην καθημερινότητα της πόλης με ανανεωμένο βλέμμα,χιούμορ κι ευχάριστη διάθεση.
Κι αν ακούσω "κρότο χτιστών ή ήχο" να ξέρετε θα σας προειδοποιήσω. Δε θ΄αφήσω να μας κλείσουν "ανεπαισθήτως" απ' έξω. Για να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε και να ζούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου