Ο αργαλειός

Κρεμασμένα κουβάρια σε διάφορα μεγέθη στον αργαλειό. Χρώματα με μάλλινη υφή. Απόγευμα στο Μέτσοβο κι η κυρία Ευγενία, υφάντρα από μικρή, μας δείχνει την τέχνη της που τείνει να εκλείψει.
Περνάει τις χρωματιστές κλωστές δημιουργώντας σειρά με τη σειρά το σχέδιο, κλειδώνει - γκαπ - και με δυο δυνατά χτυπήματα - γκαπ,γκαπ - έρχεται και σφίγγει η μία σειρά ύφανσης πάνω στην άλλη.
Αυτό είναι το εύκολο, μας λέει, η δυσκολία είναι να μαζέψεις το μαλλί, να το καθαρίσεις καλά, να το ξάνεις, να το επεξεργαστείς, να το βράσεις και να το βάψεις. Μήνες κρατάει η προετοιμασία μέχρι να κρεμάσει τα χρωματιστά κουβάρια στον αργαλειό και να ξεδιπλώσει την τέχνη της. Αυτή που έμαθε από μικρή κι έχει παράπονο που χάνεται. Κανένας δε μαθαίνει πια αργαλειό.
Και μας διηγείται την ιστορία κάθε υφαντού και τους συμβολισμούς στα σχέδια. Να,  εδώ είναι τα βουνά της Ηπείρου, αυτές οι σκάλες που ανεβαίνουν και ψηλώνουν, κι εδώ ο αετός, το κυπαρίσσι και το τριαντάφυλλο. Κι εδώ ένα φτωχό παλικάρι δίνει σε μια όμορφη κοπέλα ένα τριαντάφυλλο - δεν έχει κάτι περισσότερο -  ενώ απέναντί του έχει τον πλούσιο με την καλή φορεσιά.
 Λίγο πριν μας έφτιαξε μια κασιάτα Μετσοβίτικη (με παχύ "σ"). Όχι αυτή που διαφημίζει η τηλεόραση ως Ζαγορίσια γιατί δεν υπάρχει κασιάτα Ζαγορίσια. Και μοσχοβόλησε το δωμάτιο βούτυρο φρέσκο και τυρί και ρίξαμε και ζάχαρη από πάνω.
Κι έξω το χιόνι είναι ακόμη πολύ κι έχει παγώσει κι ο γάτος παρακαλάει,  χτυπώντας το τζάμι του παραθύρου, να μπει μέσα που καίει η μαντεμένια σόμπα κι εμείς τον αφήνουμε.
Έχει μια αγριάδα αυτός ο τόπος και μια ομορφιά και μια ιστορία.
Κι η κυρία Ευγενία δεν θέλει να χαθεί η τέχνη της.